รักที่สุดในโลก (ของ…)

 “หนูรักพ่อ/แม่ ที่สุดในโลกเลย” ประโยคที่คนเป็นพ่อแม่ได้ยินแล้วคงหัวใจพองโต แต่พ่อแม่บางคนคงลังเลที่จะตอบกลับแบบเดียวกัน และย่อมมีที่ตอบกลับทันทีได้ว่า “พ่อ/แม่ ก็รักลูกที่สุดในโลกเหมือนกัน” เพียงแต่ความต่างนั้นคือ ลูกคงพูดอย่างไรเหตุผลและเงื่อนไข ในขณะที่พ่อแม่ แม้จะพูดด้วยความจริงใจ แต่ถึงเวลาย่อมมีเงื่อนไขและเหตุผลได้เสมอ

        ในอีกด้าน พ่อแม่หลายคนก็พร้อมที่จะยืนยันชัดเจนว่ารักลูกที่สุดในโลก พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อลูกจริง ๆ แต่ยิ่งลูกโตขึ้น เขาต่างหากที่ไม่ได้รักพ่อแม่เหมือนเก่า เริ่มมีเหตุผลของตัวเอง เริ่มต้องการอะไรที่มากขึ้นและต่างจากเดิม แม้เขาจะพูดว่า รักพ่อแม่อย่างจริงใจเช่นกันก็ตาม…

นี่ไม่ใช่บทความจิตวิทยาครอบครัวหรือการเลี้ยงเด็ก แต่จากสองมุมนี้สะท้อนในเรื่อง “ความรัก” ว่า ยากนักที่จะไม่มีเงื่อนไข…

         เมื่อชีวิตต้องดำเนิน เมื่อความ “จำเป็น” บีบบังคับ ความรักก็จำต้องมีเงื่อนไข ฉันไม่อาจกอดเธอได้ตลอดเวลา ฉันไม่อาจคุยกับเธอได้ทั้งวันทั้งคืนไปทุกวัน ฉันไม่อาจเข้าใจเธอได้ทุกเรื่องจริง ๆ ฉันก็ต้องสนใจคนอื่น สิ่งอื่น เรื่องอื่นเหมือนกัน และฉันก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวของฉันบ้าง…

        …แล้วเมื่อ “ฉัน” บอกใครไปว่า รักที่สุดในโลก ฉันก็อาจรู้สึกเช่นนั้นจริง แต่ฉันทำได้แค่ไหน มันอาจขึ้นอยู่กับปัจจัยและสถานการณ์ “ฉัน” คนนี้ ก็คือเราหลายคน

         รักที่สุดในโลก ในที่นี้เปรียบเปรยถึงรักมากเหนือสิ่งอื่นใด มันจึงเป็นคำที่น่าประทับใจ แต่ในโลกของแต่ละคนนั้นประกอบไปด้วยอะไรบ้างตรงนี้ยากจะหยั่งถึง เพราะในโลกของเรา อาจไม่นับเรื่องงาน เรื่องเงิน หรือเรื่องคนอื่นในครอบครัว เหมือนเป็นโลกอีกใบที่หลายคนต้องแยกกันบนความรับผิดชอบ และบางทีมันก็หมายความว่า “เธอ หรือ เขา” เพียงแต่เข้ามา หรือต้องเข้ามาอยู่ในโลกของเราก็เป็นได้

         โลกของเราที่มีเงื่อนไขเช่นนั้น เช่นนี้ ฉันรักเธอที่สุดในโลก แต่ห้ามทำอย่างนั้น ห้ามคิดแบบนี้ ห้ามมีเรื่องอื่นใด รักที่สุดในโลกเช่นนี้จึงหมายถึง โลกของฉันที่มันอาจมิใช่โลกของเธอ หรือในแบบที่เธอคิด

        บทความเรื่องนี้เพียงอยากย้ำเตือนว่า เมื่อเวลาเรารักใคร หรือใครรักเรา ในยามรักกันที่สุดในโลกนั้น มันอาจจะเป็นจริงบนความรู้สึกหนึ่ง แต่การดำเนินชีวิตก็ต้องดูว่าที่สุดในโลกไหน โลกของเขา โลกของเรา บางทีโลกนั้นอาจไม่ใช่ใบเดียวกัน…