พฤติกรรมของสุนัขและหมาป่า

"ผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่าคิ้วที่แสดงออกในสุนัขอาจเป็นผลมาจากความชอบโดยไม่รู้ตัวของมนุษย์ซึ่งมีอิทธิพลต่อการคัดเลือกในระหว่างการเลี้ยง เมื่อสุนัขเคลื่อนไหว ดูเหมือนว่าจะกระตุ้นความปรารถนาอย่างแรงกล้าในมนุษย์ที่จะดูแลพวกมัน ซึ่งจะทำให้สุนัขมีการเคลื่อนไหว มีขนคิ้วมากขึ้น การเลือกที่ได้เปรียบกว่าแบบอื่นๆ และเสริมสร้างลักษณะ 'ดวงตาสุนัขแบบลูกสุนัข' สำหรับคนรุ่นต่อๆ ไป" การวิจัยก่อนหน้านี้ของ Dr. Kaminski แสดงให้เห็นว่าสุนัขขยับคิ้วมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมนุษย์มองพวกมัน เมื่อเทียบกับตอนที่พวกมันไม่ได้มองพวกมัน เธอกล่าวว่า "การเคลื่อนไหว AU101 มีความสำคัญในสายสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับ สุนัข เพราะอาจกระตุ้นการตอบสนองที่ห่วงใยจากมนุษย์ แต่อาจสร้างภาพลวงตาของการสื่อสารที่เหมือนมนุษย์" ศาสตราจารย์แอนน์ เบอร์โรว์ หัวหน้านักกายวิภาคศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยดูเควสน์ เมืองพิตส์เบิร์ก สหรัฐอเมริกา ผู้ร่วมเขียนรายงานกล่าวว่า "เพื่อตรวจสอบว่าการเคลื่อนไหวของคิ้วนี้เป็นผลจากวิวัฒนาการหรือไม่ เราได้เปรียบเทียบลักษณะทางกายวิภาคของใบหน้าและพฤติกรรมของสัตว์ทั้งสองชนิดนี้ และพบว่า กล้ามเนื้อที่ช่วยให้คิ้วยกขึ้นในสุนัข ในหมาป่าเป็นกลุ่มเส้นใยที่มีจำนวนน้อยและไม่สม่ำเสมอ